Markalar yıkıcı değil yapıcı olmalı

The Partners and Lambie-Nairn’in CEO’su Jim Prior, katıldığı bir etkinlik sonrasında marka liderlerinin bir şeyler yıkmaktansa yapma taraftarı olduğunu söylüyor.

Jim Prior  
The Partners and Lambie-nairn’in CEO’su

Hollywood’dakilerin inandığının aksine, beklenen distopyanın mimarlarının kurumsal liderler, teknoloji uzmanları ya da pazarlamacılar olmayacağını söylemek yerinde olur. WPP Stream’de geçirdiğim 4 günden sonra dünyanın en iyi markalarının temsilcileriyle geçirdiğim süre boyunca bunu kanıtlayacak bulgulara eriştim.

Katıldığım bir tartışma oturumunda etkinliktekilere bir felaket senaryosu hazırlamaları ve teknolojiyle birlikte yıkıcı pazarlama zihin oyunlarını kullanarak sorunlarını ortadan kaldırmaları istendi.

Bilim kurgu anlatılarındaki beklentilere ironik gelecek bir biçimde yaptığımız işin bu olmadığı ortaya çıktı. Bizler yıkıcı değiliz, üreticiyiz ve dünyayı herhangi bir yerde ve herhangi bir zamanda geliştirmek için çalışıyoruz. Distopyalar bizim profesyonel hedeflerimizle taban tabana zıt.

Felsefi masumiyetimiz için geçerli zemini sağladıktan sonra hepimiz küresel olarak her şeyin en azından bizim istemediğimiz şekilde pek de iyi olmadığı konusunda mutabık kaldık. İstenmeyen referandum sonuçları, siyasi seçimler ve genel hatlarıyla kabul edilemeyen bir eşitsizlik rahatsız olduğumuz konulardan bazılarıydı. Birçok tartışmada bu sorunların sebeplerini masaya yatırdık.

Her ne kadar yaş ortalamasını yükseltsem de X neslinin dahil olduğu bir gruba dahil oldum ve 1992’de zirveye çıkan ilerlemeci ve genç liberalizmi günümüze neden taşıyamadığımızı ve bunun nedenlerini konuştuk.

Başka bir oturumda ise robotların rolü ve bunların bizim için karar verebilme yeteneğini ve bizi gerçeklerden uzaklaştırarak, onların sunduğu yalanların gerçek olduğunu düşünmemizi isteyebileceklerini konuştuk. Tartışma sırasında verilerimizi robotlarla paylaşmanın tahminlerimizin ötesinde manipülasyonlarla karşı karşıya getirebileceği masaya yatırıldı. Etkinlik boyunca benzer tartışmalar yaşandı.

Retorik oturumlar yoktu sadece ahlak, siyaset, ekonomi, sosyoloji ve bilim hakkında espri, provokasyon ve hayranlıkla tartıştık.

Tartışmaların sorun yaratan kısımları ise birçok konunun çok genel konuşulması ve toplumu bir bütün olarak alarak, mikroskobik tespitlerin yapılmamasıydı. Sonuçta çözüm aradığımız sorunların büyük çoğunluğu hükümet ya da şirketler tarafından empoze edilmiyor, toplum tarafından tercih ediliyor.

Provokatif bir biçimde demokratik olmayan bir yöntemle toplumların neyin doğru olup olmayacağına karar verip veremeyeceğini ve bizim fildişi kulelerimizde oturan ve kitlelerin verdiği kararları beğenmeyen ezikler olup olmadığımızı tartıştık.

Toplumların bir “nesne” olup olmadığını sormaya zorlandık. Neyse ki Margaret Thatcher’ın Woman’s Own dergisindeki yazısı karşımıza çıktı. Thatcher, cinsiyet eşitliğinin önemli bir konu olduğundan bahsediyordu. Elbette 80’lerde siyasi yıkımlar ve medyanın olumsuz etkisi vardı fakat daha sonra etkinlik sırasında Rubik Küpü’nü çözmek ve selfie-emojileri tasarlamak gibi etkinliklere geçerek bu tartışmaları geride bıraktık.

Sonuçta, bu tartışmalar sonrasında sorduğumuz soruların karmaşık olduğunu ve bizim iyi niyetimize karşılık içinde bulunduğumuz rahatsız durumdan kısmen de olsa sorumlu olduğumuzu anladık. Daha sonra dünyadaki sorunları, diğerlerinin gözüne sokmak için değil, çözmek için sorduk.

Günümüzde doğru olmayan çok ciddi ve önemli sorunlar olduğu gerçeğini gözardı edemeyiz. 3 günlük bir konferansın da bunun için çözüm yaratamayacağını biliyoruz. Fakat Stream’de gördüğüm şey umuttu. Umut vardı çünkü kısmen de olsa bu duruma gelmemizdeki sorumluluğu kabul eden zeki insanlar bir çözüm bulmaya çalışıyordu. Umut vardı çünkü distopya kimsenin hedefi değil. Umut vardı çünkü insanlığın büyük çoğunluğunun doğuştan gelen alışkanlığı hevesi yıkmak üzerine değil yaratmak üzerine.

Bu yazı ilk kez Campaign Türkiye Ocak 2017 sayısında yayımlanmıştır.